به گزارش
سافت‌گذر ؛ بسیاری از گیمرهای رایانه‌ای نسل اول، اولین بازی هیجان‌انگیز خود را دوم Doom می‌دانند. نشان به این نشان که این بازی بعد از حدود بیست سال، برای پلتفرم‌هایی مثل iOS منتشر شده و طرفداران قدیمی و جدید خود را دارد.
بیست سال پیش در چنین روزی بود که کمپانی بازی‌سازی id Software مستقر در شهر مسکیت ایالت تگزاس برای اولین نسخه فروشی بازی «دوم» Doom را در اختیار دو منبع قرار داد: شبکه BBS Software Creations و سرور اف‌تی‌پی دانشگاه ویسکانسین شهر مدیسون. به این شکل این بازی تیراندازی اول شخص علمی تخیلی برای دانلود در بقیه نقاط جهان نیز آماده شد. طی چند سال آینده، به نظر می‌رسید گاهی همه دنیا هیچ کار دیگری نداشت جز این‌که دوم بازی کند!
اگرچه دوم اولین بازی به سبک تیراندازی اول شخص نبود که منتشر می‌شد؛ اما شاید بتوان آن را بازی‌ای دانست که این سبک را در بین گیمرها رواج داد. موتور بازی «جان کارمک» به لحاظ فنی هنوز دو بعدی بود؛ اما نبوغ برنامه‌نویسی او باعث می‌شد تا گیمرها تصور کنند در فضایی سه بعدی قدم می‌زنند. نورپردازی و جلوه‌های آن هم فضای مریخی این بازی را ترسناک می‌کرد. هنر و طراحی مراحل این بازی هنوز هم که هنوز است به خواب مردم می‌آید. مراحل چندنفره مسابقه مرگ و دو نفره بازی عمر آن را افزایش داد و البته اعضای شبکه‌های اداری بسیاری را از کار بی‌کار کرد!
به گزارش
سافت‌گذر ؛ به علاوه، ساختن مراحل و محتوای جانبی و mod برای دوم آسان بود و این بازی به چارچوبی تبدیل شد برای تعداد بی‌شماری از طراحان، برنامه‌نویسان و هنرمندان آماتوری که بسیاری از آن‌ها بعداً از تجارب خود برای استخدام شدن در خود کمپانی id و بسیاری کمپانی‌های دیگر استفاده کردند.
یکی از افرادی که چند ماه قبل از انتشار دوم به کمپانی id پیوست، «دیو تیلور» برنامه‌نویس سابق کمپانی بود، که در مصاحبه‌ای کوتاه با سایت «نئووین» درباره دوم بیست سال پیش توضیحاتی داده است.
سؤال: فضای داخلی کمپانی وقتی شما وارد پروژه دوم شدید چگونه بود؟
جواب: هم خود ما یک گروه جوان بودیم و هم فضای کمپانی پر از انرژی بود؛ همه سخت مشغول کار بودند تا بازی ساخته شود. دوم اولین کار من بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه بود و اولین بازی فروشی من هم بود؛ برای من هم فوق‌العاده جذاب بود و هم در عین حال دشوار. هیچ‌کس به من نگفته بود که جان کارمک یکی از بهترین برنامه‌نویسان در صنعت بازی‌سازی است، بنابراین احساس می‌کردم این من هستم که خیلی ضعیفم، و این باعث شد تلاش خودم را بیش‌تر کنم تا به بقیه برسم. این نادانیم بسیار به دردم خورد و باعث پیشرفت برنامه‌نویسی من شد.
سؤال: آیا شما یا هر یک از اعضای دیگر تیم حدس می‌زدید بازی‌ای که می‌سازید به یکی از موفق‌ترین و پرطرفدارترین بازیهای تاریخ تبدیل می‌شود؟
جواب: همه ما می‌دانستیم که دوم یک بازی استثنایی است؛ به ویژه وقتی بخش آنلاین مسابقه مرگ شروع به کار کرد؛ اما در آن زمان همه ما روی طراحی و ساخت بازی متمرکز بودیم و کسی به حاشیه‌های آن فکر نمی‌کرد.
به گزارش
سافت‌گذر ؛ اگرچه شاید بتوانید تمام رنگ‌های به کار رفته در بازی دوم را یکی‌یکی بشمارید؛ اما بعید است کسی دوم بازی کرده باشد و حالت‌های چهره پایین صفحه، بعد از کم شدن درصد «جون» را تا آخر عمر فراموش کند.
سؤال: یکی از موضوعاتی که بسیاری درباره ساخت بازی دوم نمی‌دانند، چیست؟
جواب: راستش را بخواهید به نظرم همه چیز در این‌باره هم بحث و هم ثبت و ضبط شده؛ اما به نظر می‌آید بسیاری نکات در این روند از بین می‌رود. با این حال، هر کس تا به حال مشتاقانه برای ساخت یک بازی مستقل و با همکاری یک تیم کوچک اما مستعد کار کرده و با دشواری‌های آن آشنا است احتمالاً وضعیت آن زمان ما را درک می‌کند.
سؤال: کمپانی id بعد از انتشار دوم چه تغییراتی کرد؟
جواب: پول‌های زیادی وارد کمپانی شد و صاحبان آن هم بسیار دست و دل‌باز بودند؛ این باعث شد شخصیت و روند زندگی اعضای تیم بسیار متحول شود.
سؤال: جان کارمک هم چند هفته پیش رسماً کمپانی id را ترک کرد و اکنون تنها عضو تیم سازنده دوم که هنوز هم در کمپانی عضو است، «کوین کلاود» است. آیا می‌توان گفت که اکنون شاهد پایان عصری در بازیهای رایانه‌ای هستیم؟
جواب: من تنها در پروژه‌های دوم، دوم 2 و Quake حضور داشتم و درباره پیش از آن‌ها و پس از آن‌ها اطلاعات زیادی ندارم. خودم را بسیار خوش‌شناس می‌دانم که توانستم عضوی از این پروژه‌ها باشم و به نظرم بهترین سال‌‌های کمپانی id را به چشم دیده‌ام. هنوز هم آن روزها را به وضوح در خاطر دارم. کار با همه اعضای تیم لذت‌بخش بود: جان، رومرو، کوین، آدریان، جی، سندی، شان، آمریکن، بابی، پائول، و دونا. دلم برای آن‌ها تنگ شده، برای بر و بچه‌های تیم Rogue هم همین‌طور.
سؤال: به نظر شما هیچ بازی دیگری در آینده می‌تواند تأثیری مثل دوم روی صنعت بازیهای رایانه‌ای بگذارد؟
جواب: حتماً، اما به نظر من آن بازی‌ها هم مثل دوم نمی‌توانند موفقیت خود را پیش‌بینی کنند. موفقیت غافلگیرشان می‌کند؛ مثل یک تن آجر یک‌باره روی سرشان می‌افتد!