امیرحسن تقوی ،مدیرعامل است ،مهندس است ، یکی از موفقترین شرکتهای حوزه
IT را که در خارج و داخل ایران فعال است، تاسیس و مدیریت کرده است و شب سال
نوی میلادی در یک میهمانی خانوادگی برایم از آماری تکان دهنده گفت که
همکار خارجیش نیز تایید میکرد، از او خواهش کردم به خاطر نکات خوبی که یادم
داد، زحمت نوشتن مقاله ای کوتاه را در همان زمینه متحمل شود که این اتفاق
دیروز رخ داد ، حرفهای مردی را بخوانید که مدرس دوره های نبوغ زندگی در
خانه توانگری بوده است:
چند تا آمار ساده!
به گزارش سافت گذر به نقل ازبرسام؛ متوسط زمان صرف شده برای کار با اسمارت فونها در شبانه روز ۱۹۴ دقیقه!
متوسط تعداد دفعات لمس گوشی در روز ۱۵۰ بار
متوسط تعداد اپلیکیشن روی هر اسمارت فون۴۱
حداکثر فاصله ۹۰% آدمها در طول روز از گوشی ۱ متر و نیم
بلاشک گوشی موبایل آدمها این روزها تقریبا مهمترین وسیله زندگی آنهاست و
به نظر میرسد که ثقل زندگی ما در روابط انسانی از گویش و نوشتار و لمس و
تحرک به نمایشگرهای چند اینچی لمسی منتقل شده! کافی است در مهمانی و تاکسی و
پرواز و گرمابه و گلستان نگاهی نه چندان دقیق به اطراف بیاندازیم تا ابعاد
مساله روشن شود!
واکنش آدمها به آلارمهای گوشی چیزی در حد شرطی شدن و بلکه هم بیشتر است!
در یک کلام گوشیهای ما تبدیل به امتداد بیرونی و بخشی از بدن شده اند که
تاثیرات عمیقی بر خود اصلی ما دارند!
بعد از حدود ۹ سال صرف کردن شبانه روز زندگی در بیزنس موبایل کم کم دارم
درک میکنم که شعارهایی که غولهای مخابراتی میدادند بدون اینکه آب از آب
تکان بخورد چه بلای به سر زندگی ما آورده و ما بیخبرانیم!
“زندگی دیجیتال” چیزی از روح زندگی واقعی باقی نگذاشته است! روزگاری
برای اینکه به دلدار برسانیم که فلانی دوستت دارم باید مرارتها میکشیدیم و
در خیلی از مواقع هم شرم حضور و یا ترس آبروریزی و … باعث چه داستانها که
نمیشد! آن روزها دوستت دارم حرمت داشت!
امروز به لطف آیکونها در کسری از ثانیه آی لاو یو با یک بوس اضافه برای
کسی که یک روز هم از اشناییمان نمیگذرد ارسال میکنیم و من هرگز از دریافت
پیام آی لاو یو باس روی وایبرم از همکاری که با مرخصیش موافقت کردم تعجب
نمیکنم! آن روزها پیام رسانهای رایگان نبودند تا با تابلوی “فقط با جنبه ها
وارد شوند” مرد و زن مردم ما را در گروههای بی شمار به چالش بی شرمی و دست
انداختن همه ارزشها و مفاهیم بکشند! امروز ما جنبه داریم اما دیگر حیا
نداریم! به همین سادگی!
غول سوئدی مخابرات میگفت “ما شما را بهم وصل میکنیم!” اما نگفت که هزینه
این اتصال تنها قبض موبایل ما نخواهد بود! هزینه این اتصال همه آن لحظات
زیبایی است که از دریچه چشم خود نمیبینیم تا با دوربین اسمارت فون خود،
برای اینستاگرام و فیسبوک عکس بگیریم و آپلود کنیم تا استراتژی تولید محتوی
و داده فروشی روز به روز فربه تر شود! دریغ از همه خلوتهایی که زائل شد و
همه تنهاییهایی که میتوانست سرچشمه خلق تازه ها شود.
آری ! هیچکس تنها نیست، همه به هم وصلند و مشغول کشتن روح زندگی و لحظات
هستند! ۹۳ میلیون نفری که روزانه حدود ۱ میلیون دلار فقط روی اپلیکیشن
candy crush خرج میکنند تنها نیستند چون روزانه معادل ۱۷۶۰ سال وقت برای ست
کردن دانه های رنگی آتش میزنند!
این آش اینقدر شور شده که بالاترین حد ابراز علاقه به کسی این است که
بگوییم حتی از موبایلم هم بیشتر دوستت دارم! اگر روزی on-line بودن هدیه
بود، امروز در دنیایی که تعداد گوشیهای زیر هر سقف از تعداد آدمها بیشتر
است بالاترین حد احترام و علاقه وقتی با کسی هستیم شاید این است که
دیسکانکت باشیم و فقط برای او! اگر چه امروز گریزی از اینهمه اتصال و
ارتباط نیست اما باور کنیم شاید روزی ۱ ساعت دیسکانکت حال همه ما را بهتر
خواهد کرد.