وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنِ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ عَبْدِ الرَّزَّاقِ عَنْ
مَعْمَرٍ عَنِ الزُّهْرِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ص قَالَ:
رَأَيْتُ الْخَيْرَ كُلَّهُ قَدِ اجْتَمَعَ فِي قَطْعِ الطَّمَعِ عَمَّا
فِي أَيْدِي النَّاسِ وَ مَنْ لَمْ يَرْجُ النَّاسَ فِي شَيْءٍ وَ رَدَّ
أَمْرَهُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي جَمِيعِ أُمُورِهِ اسْتَجَابَ
اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ فِي كُلِّ شَيْءٍ.
على بن الحسين (صلوات اللَّه عليهما) فرمود: تمام خير و نيكى را در بريدن
طمع از دست مردم دیدم، و هر كه هيچ اميدى به مردم نداشته باشد و امرش را در
هر كارى به خداى عز و جل واگذارد، خداى عز و جل در هر چيزى او را اجابت
كند.
توضیح مختصر:
اگر ما نسبت به دیگران احساس بی‌نیازی کنیم، با افراد غیر
مسلمانی که آنها نیز همت به خرج داده و در زندگی روی پای خود ایستاده‌اند
برابریم، ولی وقتی مطابق این حدیث شریف، در عین بی‌نیازی از دیگران، خود را
کاملاً نیازمند به خدا دیدیم و همه چیز را از او خواستیم، از آن افراد
برتر خواهیم بود، چون هم دنیا و مادیات را داریم و هم آخرت و معنویات را.
الكافي (چاپ اسلامي)، ج2، ص: 148