امام باقر علیه السلام:
اِنّ الحُسَينَ صاحِبَ كَربَلا
قُتِلَ مَظلوما، مَكروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّهُ
عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا ياتيَهُ لَهفانٌ و لا مَكروبٌ و لا
مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ
دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَينِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام
اِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّهُ كُربَتَهُ وَ
اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ
بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا يا اُولـِى الاَبصار؛
حسين، بزرگ مرد كربلا، مظلوم و
رنجيده خاطر و لب تشنه و مصيب زده به شهادت رسيد. پس خداوند، به
ذات خود، قسم ياد كرد كه هيچ مصيبت زده و رنجيده خاطر و گنهكار و
اندوهناك و تشنه اى و هيچ بَلا ديده اى به خدا روى نمى آورد و نزد
قبر حسين علیه السلام دعا نمى كند و آن حضرت را
به درگاه خدا شفيع نمى سازد، مگر
اينكه خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى كند و
گناهش را مى بخشد و عمرش را طولانى و روزى اش را گسترده مى سازد.
پس اى اهل بينش، درس بگيريد!
مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 -
بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح
5