قال رسول الله (صلّى الله عليه و آله):
«أَرْبَعٌ إِلَى جَنْبِهِنَّ أَرْبَعٌ مَنْ مَلَكَ اسْتَأْثَرَ وَ مَنْ لَمْ يَسْتَشِرْ يَنْدَمْ كَمَا تَدِينُ تُدَانُ وَ الْفَقْرُ الْمَوْتُ الْأَكْبَرُ فَقِيلَ لَهُ
الْفَقْرُ مِنَ الدِّينَارِ وَ الدِّرْهَمِ فَقَالَ الْفَقْرُ مِنَ الدِّينِ.»
رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) فرمودند:
«[اى على!] چهار چيز در كنار چهار چيز است: هر كه پادشاه شود خود رأى گردد، هر كه مشورت نكند
پشيمان شود، آنچه دهى همان ستانى و فقر مرگ بزرگتر است. آنگاه از حضرت سؤال شد كه منظور
از اين فقر، فقر مالى است كه شخص سكههاى طلا و نقره ندارد؟ حضرت فرمود: [مقصود از آن]
فقر در دين است!»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، وصيته لأمير المؤمنين (علیه السلام)]
امیرالمؤمنین علی (عليه السلام):
«مـَنْ عـَشِقَ شَيْئاً اَعْشى بَصَرَهُ وَ اَمْرَضَ قَلْبَهُ. فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحيحَةٍ وَ يَسْمَعُ بِاُذُنٍ غَيْرِ سَميعَةٍ.»
«آن كس كه به چيزى عشق ورزد، آن عشق، چشم او را كور و قلبش را بيمار مى كند. چنين فردى
با چشم ناسالم مى نگرد و با گوش ناشنوا مى شنود.»
(نهج البلاغه: خ 108، ص 330)