قال رسول الله (صلّى الله عليه و آله):
«وَ أَمَّا الْعِلْمُ فَيَتَشَعَّبُ مِنْهُ الْغِنَى وَ إِنْ كَانَ فَقِيراً وَ الْجُودُ وَ إِنْ كَانَ بَخِيلًا وَ الْمَهَابَةُ وَ إِنْ كَانَ هَيِّناً
وَ السَّلَامَةُ وَ إِنْ كَانَ سَقِيماً وَ الْقُرْبُ وَ إِنْ كَانَ قَصِيّاً وَ الْحَيَاءُ وَ إِنْ كَانَ صَلِفاً
وَ الرِّفْعَةُ وَ إِنْ كَانَ وَضِيعاً وَ الشَّرَفُ وَ إِنْ كَانَ رَذْلًا وَ الْحِكْمَةُ وَ الْحُظْوَةُ
فَهَذَا مَا يَتَشَعَّبُ لِلْعَاقِلِ بِعِلْمِهِ فَطُوبَى لِمَنْ عَقَلَ وَ عَلِمَ.»
رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) فرمودند:
«اما دستاوردهاى دانش:
بىنيازى، هر چند [دانشمند] تهيدست باشد؛ بخشندگى، هر چند بخيل باشد،
هيبت، هر چند نرم رفتار و ملايم باشد؛ تندرستى، هر چند بيمار باشد، نزديكى، هر چند دور باشد،
حيا، هر چند پررو باشد؛ سرافرازى، هر چند فرو دست باشد؛ شرافتمندى، هر چند پست باشد؛ حكمت و بهرهمندى؛
اينهاست كه براى خردمند از دانش او نصيب مىشود؛ پس خوشا بر آن كه خرد و دانش يافت!»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، من حکمه و کلامه]