قال رسول الله (صلّى الله عليه و آله):
«وَ أَمَّا عَلَامَةُ الْمُوقِنِ فَسِتَّةٌ:
أَيْقَنَ بِاللَّهِ حَقّاً فَآمَنَ بِهِ وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْمَوْتَ حَقٌّ فَحَذِرَهُ وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْبَعْثَ حَقٌّ فَخَافَ الْفَضِيحَةَ وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْجَنَّةَ
حَقٌّ فَاشْتَاقَ إِلَيْهَا وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ النَّارَ حَقٌّ فَظَهَرَ سَعْيُهُ لِلنَّجَاةِ مِنْهَا وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْحِسَابَ حَقٌّ فَحَاسَبَ نَفْسَهُ.»
رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) فرمود:
«و اما نشانه شخص با يقين شش چيز است:
به حقّانيّت خدا يقين پيدا كرده و لذا به او ايمان آورده است، يقين نموده كه مرگ حقّ است و لذا از
آن پروا مىكند، باور دارد كه رستاخيز حقّ است و از اين رو از رسوايى [در آن روز] مىترسد، يقين
دارد كه بهشت حقّ است و از اين رو شيفته آن است، باور دارد كه دوزخ حقّ است و لذا براى نجات
از آن مىكوشد و يقين پيدا كرده كه حسابرسى روز قيامت حقّ است و از اين رو از خود حساب مىكشد.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علبه و آله)، من حکمه و کلامه]