قال رسول الله (صلّى الله عليه و آله):
«وَ صِفَةُ الْجَاهِلِ أَنْ يَظْلِمَ مَنْ خَالَطَهُ وَ يَتَعَدَّى عَلَى مَنْ هُوَ دُونَهُ وَ يَتَطَاوَلَ عَلَى مَنْ هُوَ فَوْقَهُ كَلَامُهُ
بِغَيْرِ تَدَبُّرٍ إِنْ تَكَلَّمَ أَثِمَ وَ إِنْ سَكَتَ سَهَا وَ إِنْ عَرَضَتْ لَهُ فِتْنَةٌ سَارَعَ إِلَيْهَا فَأَرْدَتْهُ وَ إِنْ رَأَى فَضِيلةً أَعْرَضَ
وَ أَبْطَأَ عَنْهَا لَا يَخَافُ ذُنُوبَهُ الْقَدِيمَةَ وَ لَا يَرْتَدِعُ فِيمَا بَقِيَ مِنْ عُمُرِهِ مِنَ الذُّنُوبِ يَتَوَانَى عَنِ الْبِرِّ وَ يُبْطِئُ
عَنْهُ غَيْرَ مُكْتَرِثٍ لِمَا فَاتَهُ مِنْ ذَلِكَ أَوْ ضَيَّعَهُ فَتِلْكَ عَشْرُ خِصَالٍ مِنْ صِفَةِ الْجَاهِلِ الَّذِي حُرِمَ الْعَقْلَ.»
رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) فرمود:
«صفت نادان اين است كه با هر كس معاشرت نمايد به او ستم كند و بر آن كه زير دست اوست
تجاوز نمايد و بر آن كه بالادست اوست گستاخى كند. گفتارش از روى فكر و انديشه نيست، چون
سخن گويد گناهكار شود و چون خاموشى گزيند غافل گردد و اگر با فتنه اى مواجه شود به سويش
مى شتابد و در دست آن هلاك مى گردد و چون فضيلتى بيند از آن رخ بتابد و كندى گيرد، از گناهان
گذشته اش باكى ندارد و در باقى مانده عمرش دست از گناه برندارد. از كار نيك سستى نمايد و در
انجام آن كند باشد، نسبت به آنچه از دست داده يا ضايع ساخته بى اعتناست؛ پس اين ده صفت از
صفات نادان است كه از عقل بى نصيب مى باشد.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، ذكره العلم و العقل و الجهل]