وَ أَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَوْصِنِي، فَقَالَ [رسول الله] (صلّى الله عليه و آله):
«... وَ الصَّلَاةَ الْمَفْرُوضَةَ؛ فَلَا تَدَعْهَا مُتَعَمِّداً فَإِنَّهُ مَنْ تَرَكَ صَلَاةً فَرِيضَةً مُتَعَمِّداً فَإِنَّ ذِمَّةَ اللَّهِ مِنْهُ بَرِيئَةٌ
وَ إِيَّاكَ وَ شُرْبَ الْخَمْرِ وَ كُلِّ [كُلَ] مُسْكِرٍ فَإِنَّهُمَا مِفْتَاحَا كُلِّ شَرٍّ.»
مردى نزد آن حضرت آمد و گفت: اى پيامبر خدا، مرا اندرز ده! رسول اکرم (صلّى الله عليه و آله) فرمودند:
«... نماز واجب را به عمد ترك مكن؛ زيرا كسى كه نماز واجب را به عمد ترك نمايد، امان الهى
از او برداشته مى شود. مبادا شراب، نوشى يا از مستى آورهاى ديگر استفاده كنى؛
زیرا اين دو [(شراب و دیگر مست کننده ها)]، كليد همه بدى ها هستند.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، و روي عنه في قصار هذه المعاني]