«وَ أَتَاهُ رَجُلٌ مِنْ بَنِي تَمِيمٍ يُقَالُ لَهُ أَبُو أُمَيَّةَ فَقَالَ إِلَامَ تَدْعُو النَّاسَ يَا مُحَمَّدُ؟
فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلّى الله عليه و آله):
أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِي وَ أَدْعُو إِلَى مَنْ إِذَا أَصَابَكَ ضُرٌّ فَدَعَوْتَهُ كَشَفَهُ عَنْكَ
وَ إِنِ اسْتَعَنْتَ بِهِ وَ أَنْتَ مَكْرُوبٌ أَعَانَكَ وَ إِنْ سَأَلْتَهُ وَ أَنْتَ مُقِلٌّ أَغْنَاكَ.»
«مردى به نام ابو اميّه از قبيله بنى تميم نزد پيامبر آمد و گفت: اى محمّد! مردم را به چه فرا مى خوانى؟
حضرت (صلّى اللَّه عليه و آله) فرمودند:
من و پيروان من از روى آگاهى و بصيرت، مردم را به سوى خدا دعوت مى كنيم؛ من به سوى كسى
دعوت مى كنم كه چون به تو زيانى رسد و تو او را بخوانى آن را از تو دور مى سازد و چون گرفتار
شوى و از او درخواست كمك نمايى، تو را كمك مى كند. اگر تهيدست باشى
و دست نياز به سوى او گشايى بى نيازت گرداند.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، و روي عنه في قصار هذه المعاني]