وَ جَاءَهُ رَجُلٌ بِلَبَنٍ وَ عَسَلٍ لِيَشْرَبَهُ فَقَالَ [رسول الله] (صلّى الله عليه و آله):
«شَرَابَانِ يُكْتَفَى بِأَحَدِهِمَا عَنْ صَاحِبِهِ لَا أَشْرَبُهُ وَ لَا أُحَرِّمُهُ وَ لَكِنِّي أَتَوَاضَعُ لِلَّهِ فَإِنَّهُ مَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ رَفَعَهُ اللَّهُ
وَ مَنْ تَكَبَّرَ وَضَعَهُ اللَّهُ وَ مَنِ اقْتَصَدَ فِي مَعِيشَتِهِ رَزَقَهُ اللَّهُ وَ مَنْ بَذَّرَ حَرَمَهُ اللَّهُ وَ مَنْ أَكْثَرَ ذِكْرَ اللَّهِ آجَرَهُ اللَّهُ.»
مردى مقدارى شير و عسل براى پيامبر (صلّى اللَّه عليه و آله) آورد تا بنوشند؛ حضرت فرمودند:
«دو نوشيدنى است كه مى توان به يكى از اين دو بسنده كرد. من آن ديگرى را نه مى نوشم و نه حرام مى سازم
ولى [با اين كارم] براى خدا فروتنى مى نمايم؛ زيرا هر كه براى خدا فروتنى نمايد خدايش بالا برد و هر كه تكبّر ورزد
خدايش پست سازد،هر كه در زندگى ميانه روى كند خدايش روزى رساند وهر كه زياده روى و اسراف نمايد خدايش
بى نصيب سازد و هر كه بسيار ياد خدا كند خدايش پاداش دهد.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله) - و روي عنه في قصار هذه المعاني]