امام هادی (ع) می فرمایند:
*شب زنده دارى ، خواب بعد از آن را لذیذ
مى گرداند؛ و گرسنگى در خوشمزگى طعام مى افزاید یعنى هر چه انسان کمتر
بخوابد بیشتر از خواب لذت مى برد و هر چه کم خوراک باشد مزّه غذا گواراتر
خواهد بود .
*از کسى که نسبت به او کدورت و کینه دارى ، صمیّمیت و
محبّت مجوى . همچنین از کسى که نسبت به او بدگمان هستى ، نصیحت و موعظه طلب
نکن ، چون که دیدگاه و افکار دیگران نسبت به تو همانند قلب خودت نسبت به
آن ها مى باشد.
*حسد موجب نابودى ارزش و ثواب حسنات مى گردد. تکبّر و
خودخواهى جذب کننده دشمنى و عداوت افراد مى باشد. عُجب و خودبینى مانع
تحصیل علم خواهد بود و در نتیجه شخص را در پَستى و نادانى نگه مى دارد.
بخیل بودن بدترین اخلاق است ؛ و نیز طَمَع داشتن خصلتى ناپسند و زشت مى
باشد.
*مسخره کردن و شوخى هاى - بى مورد - از بى خردى است و کار انسان هاى نادان مى باشد.
*دنیا همانند بازارى است که عدّه اى در آن براى آخرت سود مى برند و عدّه اى دیگر ضرر و خسارت متحمّل مى شوند.
* مردم در دنیا به وسیله ثروت و تجمّلات شهرت مى یابند ولى در آخرت به وسیله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد.
*
یکى از اصحاب حضرت به نام ابن سِکیّت گوید: از امام هادى علیه السلام سؤ
ال کردم : چرا قرآن با مرور زمان و زیاد خواندن و تکرار، کهنه و مندرس نمى
شود؛ بلکه همیشه حالتى تازه و جدید در آن وجود دارد؟
امام علیه السلام
فرمود: چون که خداوند متعال قرآن را براى زمان خاصّى و یا طایفه اى مخصوص
قرار نداده است ؛ بلکه براى تمام دوران ها و تمامى اقشار مردم فرستاده است ،
به همین جهت همیشه حالت جدید و تازه اى دارد و براى جوامع بشرى تا روز
قیامت قابل عمل و اجراء مى باشد.
*غضب و تندى در مقابل آن کسى که
توان مقابله با او را ندارى ، علامت عجز و ناتوانى است ، ولى در مقابل کسى
که توان مقابله و رو در روئى او را دارى علامت پستى و رذالت است .
*علماء
و دانشمندانى که به فریاد دوستان و پیروان ما برسند و از آن ها رفع مشکل
نمایند، روز قیامت در حالى محشور مى شوند که تاج درخشانى بر سر دارند و نور
از آن ها مى درخشد.
*حکمت اثرى در دل ها و قلب هاى فاسد نمى گذارد.
*هر که از خود راضى باشد بدگویان او زیاد خواهند شد.
*مصیبتى که بر کسى وارد شود و صبر و تحمّل نماید، تنها یک ناراحتى است ؛ ولى چنانچه فریاد بزند و جزع کند دو ناراحتى خواهد داشت .
* هرکس به خویشتن إهانت کند و کنترل نفس نداشته باشد خود را از شرّ او در امان ندان .
*تواضع و فروتنى چنان است که با مردم چنان کنى که دوست دارى با تو آن کنند.
*هرکس مطیع و پیرو خدا باشد از قهر و کارشکنى دیگران باکى نخواهد داشت .
*علم
و دانش بهترین یادبود براى انتقال به دیگران است ، ادب زیباترین نیکى ها
است و فکر و اندیشه آئینه صاف و تزیین کننده اعمال و برنامه ها است .
*خودبینى و غرور، انسان را از تحصیل علوم باز مى دارد و به سمت حقارت و نادانى مى کشاند.
*کسى که به تو امید بسته است ناامیدش مگردان ، وگرنه مورد غضب خداوند قرار خواهى گرفت .
*شخص طمّاع و حریص نسبت به اموال و تجمّلات دنیا هیچگاه آسایش و استراحت نخواهد داشت .
*(مواظب
باش که ) عتاب و پرخاش گرى ، مقدّمه و کلید غضب است ، ولى در هر حال پرخاش
گرى نسبت به کینه و دشمنى درونى بهتر است (چون کینه ، ضررهاى خظرناک ترى
را در بردارد).
*در آن زمانى که عدالت اجتماعى ، حاکم و غالب بر تباهى باشد، نباید به شخصى بدگمان بود مگر آن که یقین و معلوم باشد.
*یکى از اصحاب از آن حضرت پیرامون معناى حِلم و بردبارى سؤ ال نمود؟
حضرت
در پاسخ فرمود: این که در هر حال مالک نَفْس خود باشى و خشم خود را فرو
برى و آن را خاموش نمائى و این تحمّل و بردبارى در حالى باشد که توان
مقابله با شخصى را داشته باشى .