چطور می‌شود در سال ۲۰۱۲ که محور توسعه تمام
کشورهای دنیا، فناوری اطلاعات است، در کشور ما وزارت ارتباطات را بگذارند
تنگ ِ وزارت مسکن؟
یک نفر، یک سنگ ته چاهی انداخته که هزار نفر ِ دیگر نمی‌توانند آن را دربیاورند.
مصداق این مثل در کشور ما بسیار است؛ یک نمونه‌اش مجلس و تصمیم‌گیری برای ادغام وزارت ارتباطات با وزارت مسکن و راه است.
در
این مثل «یک نفر»، کمیسیون اجتماعی است و "هزار نفر ِ دیگر"، تعدادی از
نمایندگان مجلس، وزیر ارتباطات و فرمانده نیروی انتظامی و ستاد نیروهای
مسلح و پدافند غیرعامل و دیگر مخالفان ادغام وزارت ارتباطات هستند.
و سنگ؟ سنگ، وزارت ارتباطات است به عنوان تریبون فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور.
چطور
می‌شود در سال ۲۰۱۲ که محور توسعه تمام کشورهای دنیا، فناوری اطلاعات است،
در کشور ما وزارت ارتباطات را بگذارند تنگ ِ وزارت مسکن؟ اینطوری که
عده‌ای نماینده در کمیسیون اجتماعی دور هم نشستند تا وزارت راه و مسکن را
ادغام کنند. بعد ناگهان کسی گفت "وزارت ارتباطات را هم با وزارت مسکن و راه
ادغام کنیم" و دیگران سر تکان داده و آن را تصویب کردند.
این افراد در
کمیسیون اجتماعی، هیچ لزومی ندیدند تا با دیگران مشورت کنند(برای ادغام
وزارت ارتباطات نیازی به مشورت با کمیسیون صنایع نبود - ۳۰ خرداد - وایمکس
نیوز). البته اگر هم اعضای کمیسیون اجتماعی می‌خواستند با اعضای کمیسیون
مجلس مشورت کنند، هر ۲۳ عضو کمیسیون صنایع در ماموریت استان فارس بودند.
پس
داستان شسته رفته‌اش این است که رییس مجلس، کمیسیون صنایع را می فرستد
ماموریت، کمیسیون اجتماعی ناگهان وزارت ارتباطات را به ادغام وزارت مسکن و
راه اضافه می‌کند و لزومی به مشورت نمی‌بیند.
طرح در کمیسیون و صحن
تصویب می‌شود. اما شورای نگهبان طرح را پس می‌فرستد. چرا؟ نه به خاطر اینکه
ادغام وزارت ارتباطات و مسکن، منطقی نیست؛ به خاطر اینکه شرح وظایف وزارت
امور زیربنایی مشخص نیست. حالا سنگ ما ته چاه است.
از آنجا که تاریخ همیشه تکرار می‌شود، نگرانی‌های تازه‌ای برای مردم به وجود آمده است.
اینکه نمایندگان منتخب، دور هم بنشینند و “و امرهم شوری بینهم” را فراموش کنند.
حالا
قرار است بعد از توصیه‌های اکید امنیتی، سفارش‌ها، گوشزدها، انتقادها و
اعتراض‌ها، نماینده‌ها دور هم جمع شوند تا آن سنگ را از ته چاه بیرون
بیاورند.
سنگ از ته چاه بیرون می‌آید؟