اینترنت پرسرعت، آرزویی در شهرستان‌ها

دسترسی به اینترنت حتی از نوع کم‌‌سرعتش در بسیاری از شهرستان‌ها به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شده؛ چه رسد به اینترنت بی‌سیم که در پایتخت هم آنطور که باید و شاید در دسترس نیست. حال باید دید بدون این ابزار چگونه می‌توان از رسانه‌های مدرن و تبادل سریع اطلاعات سخن گفت.

گروه فرهنگ و ادب: آخر هفته‌ای که گذشت به یُمن همایش «مولانا در آینه شمس» دو روزی را میهمان مردم مهربان و میهمان‌نواز خوی در آذربایجان غربی بودیم که شهرشان به روایتی آرامگاه شمس تبریزی مراد مولانای بزرگ است.
نام شمس و مولانا و خوی که می‌آید، انتظار می‌رود درباره عرفان و شعر و مراد و مریدی و از سوی دیگر روایت‌های تاریخی درباره مزار شمس تبریزی بنویسیم، ولی این بار غرض از قلم‌فرسایی پرداختن به مساله‌ دیگری است که به نظر می‌رسد مردم شهر خوی و شاید بسیاری از شهرستان‌های دیگر با آن دست به گریبان باشند و صد البته تهران به عنوان پایتخت ایران نیز چندان از این قاعده مستثنی نیست بلکه تنها اندکی اوضاعش بهتر است.
وقتی قرار باشد به عنوان نماینده یک خبرگزاری همایشی را پوشش خبری بدهی، قطعا اولین و مهم‌ترین ابزار ارسال اخبار برایت اینترنت است و چه خوشحال می‌شوی وقتی که با ورود به هتل بگویند این مکان مجهز به اینترنت بی‌سیم است، ولی خوشحالی‌ات چندان به درازا نمی‌کشد؛ چرا که هرچه تلاش می‌کنی با تلفن همراهت از صحت این خبر خوش مطمئن شوی، سودی ندارد. این ناامیدی را با این امیدواری پشت سر می‌گذاری که فردا در سالن همایش حتما اینترنت در اختیارت است.

صبح روز پنجشنبه 14 مهرماه که همایش «مولانا در آینه شمس» در اداره کل ارشاد اسلامی شهرستان خوی آغاز به کار می‌کند، دو رایانه در اختیار خبرنگاران است که می‌گویند به اینترنت مجهز است. تلاش برای باز کردن صفحات خبری و صندوق پست الکترونیکی برای ارسال خبر، چندان فایده‌ای ندارد. سرعت اینترنت در اداره کل ارشاد خوی بسیار پایین است و تقریبا شرایطی دارد که امکان ارسال خبر را به سختی مهیا می‌کند.
و اما درد و رنج دیگر آن است که با این سرعت پایین درست وقتی که قرار است دکمه ارسال خبر را بزنی، متوجه می‌شوی که اینترنت قطع است و به اصطلاح ما خبری‌ها، خبرت پریده است! آه از نهادت بلند می‌شود و وقتی از متصدی‌ای که آنجا ایستاده است، دلیلش را می‌پرسی که می‌گوید به ما گفته‌اند اینترنت را از این ساعت تا ساعت 14:30 قطع کنیم. از او می‌پرسی آیا نمی‌شد پیش از قطع کردن اینترنت اطلاع‌رسانی کنید؟ و او که نماینده اداره کل ارشاد خوی است با تندی پاسخ می‌دهد که من فقط می‌دانم که این ساعت باید اینترنت را قطع کنم. واحیرتا که چقدر وظیفه‌شناس است این مسئول!
این رفتار ناشایست نماینده اداره کل ارشاد خوی به طور کامل روند اطلاع‌رسانی همایش را مختل می‌کند و وساطتت دبیر همایش که دلسوزانه مساله را دنبال می‌کند، گرچه بعد از نیم ساعت سفارش و تلفن جواب می‌دهد، ولی به جایی می‌رسد که گویا اینترنت تمام شهر قطع شده است و گویا کلید اینترنت شهر در اداره ارشاد استان قرار دارد!

برای ارسال خبر و به امید وصل بودن اینترنت هتل، سالن همایش را ترک کرده و به هتل می‌روی و بعد از آنجا چند کافی نت را امتحان می‌کنی، ولی گویا به راستی اینترنت در تمام شهر خوی قطع شده است.
این جریان نه فقط در روز پنجشنبه بلکه تا ظهر روز جمعه 16 مهرماه که در شهر خوی هستیم، ادامه دارد. قطعی اینترنت و سرعت پایین آن در همان یک ساعتی که فیض آن به ما رسید، مشکلی است که چند روزی گریبان ما را گرفت، ولی قطعا مساله‌ای است که مردم این شهر که در آن 2 مرکز دانشگاهی آزاد و پیام نور هم دایر است، همواره با آن رو به رو هستند.
به راستی آیا وقت آن نرسیده است که مسئولان در تمام سطح کشور چه شهرهای بزرگ و چه کوچک فکری به حال دسترسی به اینترنت پرسرعت و بدون قطعی مکرر بکنند؟ چطور ممکن است در عصر مدرن و دنیای ارتباطات و تبادل ارتباطات که یکی از مهم‌ترین ابزار آن اینترنت است و بسیاری از رسانه‌ها نیز در فضای مجازی به ارسال اخبار و اطلاعات می‌پردازند و در عصری که مردم دیگر کشورها و نه خیلی دور از ما بلکه در همین کشورهای دیوار به دیوار در فست فودهایشان هم از اینترنت رایگان و پرسرعت بی‌سیم بهره‌مند می‌شوند و دائما با تلفن‌های همراهشان در حال دریافت و ارسال اطلاعات هستند، ما هنوز برای وصل بودن اینترنت باید دست به التماس ببریم.
امید است حق دسترسی به اینترنت هرچه جدی‌تر در کشور ما پیگیری شود. شاید یک روز و نیم اقامت در خوی این فرصت را نداد که پای درد دل مردم شهر به ویژه جوانان که قشر قابل توجهی از جمعیت این شهر را به خود اختصاص داده‌اند، بنشینیم ولی جای هیچ شکی نیست که دسترسی به اینترنت یکی از مطالبات آنها است.