مشاهده تصاویر بیشتر ...
امام حسین (ع) در کلامی می فرمایند: « مَنْ کانَ باذِلُ فینا مَهْجَتَهُ»، «هرکسی که می خواهد جانش را برای ما هزینه کند با ما بیاید.»
باذل به معنی بخشش است و مهجته به معنای کسی است که جان و خونش را می بخشد. امام حسین (ع) کسی بودند که خونشان را راه خدا بذل کردند و از مردم چیزی را می خواست که خودش هم هزینه کرد. دین هزینه دارد و هزینه اش هم متفاوت است. ولی بی دینی هزینه ای ندارد و تقییدی هم وجود ندارد. در روایت داریم کسی که بی دین است دنیا برایش آزادی است. امام صادق (ع) در کلامی می فرمایند: «شیعیان ما را از چند راه می شود شناخت که یکی از طریق سخاوت و بذل و بخشش کردنشان است.»
در حدیثی دیگر پیامبراکرم (ص) می فرمایند: «ای علی به تو سفارشی می کنم و از خدا می خواهم تا تو را در انجام این امر یاری کند و سفارشم این است که برای دینت از خونت و مالت هزینه کن.» امام حسین (ع) خون و جانش را برای دین هزینه کردند. امام حسین (ع) روزی که از مدینه حرکت کردند باذل می خواستند یعنی کسی که از جانش بگذرد. بذل گاهی با جان است، گاهی با مال است و گاهی بذل با آبرو است. اسلام خیلی بر حفظ آبرو تأکید می کند و می گوید آبروی کسی را نریزید و حتی برای نجات کسی از آبروی خودتان هزینه کنید. گاهی لازم است که ما عیوب دیگران را بپوشانیم و کتمان کنیم. کتمان در چند موضع، امری مهم می شود؛ کتمان آبروی مردم، کتمان راز دیگران، کتمان درد و بیماری، کتمان مصیبت و کتمان صدقه و انفاق.