مشاهده تصاویر بیشتر ...
امام حسین علیه السلام در روز عاشورا یاران خود را جمع کرده و دعایی خواندند و همان تعداد لشکر اندک را آرایش نظامی دادند و خودشان در قلب لشگر ایستادند. امام در آن روز دو خطبه خواندند. در خطبه ی اول بعد از حمد و ثنای خداوند لشکریان دشمن را آرام کردند و از آنها خواستند که به ایشان توجه کنند. ایشان فرمودند با همه ی ظلم هایی که به من کردید من خدا را دارم و این جمله بسیار تأثیر گذار بود. در ادامه به تحقیر دنیا پرداختند و فرمودند که مراقب باشید که فریب این دنیای فانی را نخورید. به دنیا طمع نکنید و نگذارید خدا رحمتش را از شما دریغ کند. من از نسل رسول الله صلوات الله علیه و فرزند علی علیه السلام و زهرا سلام الله علیها هستم و شما باید بدانید که می خواهید دست به خون چه کسی آغشته کنید؟ اگر راهرا باز کنید حاضرم برگردم و اگر آمدم به خاطر دعوت شما بود. این را بدانید که من نه با ذلت دست بیعت می دهم و نه مانند برده ها فرار می کنم. در خطبه ی دوم امام قرآن را باز کرده و روی سر گرفتند و اتمام حجت کردند. با همه ی این موعظه ها اولین تیر از سوی دشمن رها شد و جنگ آغاز شد. در همان ساعات اولیه بسیاری از یاران امام به شهادت رسیدند.
کربلا نمایش صفات جمال و جلال الهی بود. توکل به شکل بسیار زیبایی در آن روز تجلی پیدا کرده بود و امام و یارانش به فردایی روشن یقین داشتند و خود را به دست خدا سپردند. اما دو صفت به شکل بسیار ویژه در میان یاران امام در روز عاشورا خودنمایی می کرد و آن رضایت به قضای الهی و وفا به ولی الله بود که بسیار ارزشمند بود.