دو دعا (۴۳ و ۴۴) در صحیفه سجادیه است که یکی برای استقبال از ماه مبارک رمضان و دیگری برای خداحافظی از این ماه می‌باشد. هر دعا فرازهایی دارد و نشان می‌دهد که ماه رمضان یک ماه عزیز، بزرگ و با فضیلتی می‌باشد که هم باید به استقبالش رفت و هم باید به بدرقه‌اش رفت. برای عزیزی که ۱۱ ماه انتظار کشیدی به رسیدنش به استقبالش می‌روی و وقتی هم که می‌خواهد برود بدرقه‌اش می‌کنی. ماه رمضان در نگاه اولیاء خدا این‌‌گونه است؛ هم به استقبالش می‌روند و هم بدرقه‌اش می‌کنند و هم با این ماه حرف می‌زنند. امام سجاد (ع) در خداحافظی با این ماه کلام را به اوج می‌رساند. امام سی و سه تعبیر هنگام خداحافظی با این ماه دارند.