مشاهده تصاویر بیشتر ...
امام علی (ع) می فرمایند که صبر برای مؤمن به منزله ی سر در بدن انسان است. اگر انسانی سر خود را از دست بدهد زندگی او غیرممکن می شود و می میرد. این کلام نشان از ارزش و اهمیت صبر دارد. سر انسان فرمان دهنده به کل بدن او است. مؤمن صبور می تواند با مرور زمان به همه ی اهداف خود برسد و اگر صابر نباشد ممکن است از ادامه دادن راه ناتوان شود.
یکی از اموری که صبر را در انسان از بین می برد، آمدن خدایی دیگر جز خدای یکتا در دل انسان است. در هر دل جای یک خدا بوده و رضای او باید مقدم بر همه ی امور برای ما باشد. انسان با توحید راحت تر زندگی می کند و تکلیفش مشخص و معلوم است. همه ی مشکلات انسان از شرک آغاز می شود و این زمانی است که خدای دیگری در دل جا می گیرد.
یکی از نمونه های روشن صابر بودن، ماجرای حضرت یوسف (ع) است که در قعر چاه تنها از خداوند کمک خواست تا نجات یابد. او با گذشت زمان و پشت سر گذاشتن مشکلات فراوان بالاخره به موفقیت رسید. رمز موفقیت و نجات یوسف، چهارده معصوم بودند و خدا از او خواست تا نام آنها را بیاورد تا نجات یابد. نام تکوینی خداوند، ائمه (ع) هستند. زلیخا نیز در نهایت خدا را شناخت و از عشق یوسف به عشق خداوند رسید. امام حسین (ع) نیز یکی دیگر از کسانی بود که در شرایط سخت صبر پیشه کرد و به مراتب بالای بندگی دست یافت.