«4- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ دَاوُدَ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ هَاشِمِ بْنِ الْبَرِيدِ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ رَجُلًا سَأَلَ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع عَنِ الزُّهْدِ فَقَالَ ... أَلَا وَ إِنَّ الزُّهْدَ فِي آيَةٍ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ
مردی از امام سجاد علیه السلام درباره‌ی زهد پرسید، ایشان اموری را شمرده و در آخر فرمودند: همانا تمام زهد در يك آيه از كتاب خداى عز و جل است:
تا بر آنچه از دست شما رفته افسوس نخوريد و به آنچه به شما رسيده شادى نكنيد»
توضیح ساده و مختصر:
اگر ما معنای درست زهد –یعنی بی‌رغبتی نسبت به دنیا- را فرا نگیریم، ممکن است در رفتارمان دچار اشتباه شویم و به عنوان زهدورزی، دنیا را به طوری کلی کنار بگذاریم، در حالی که معنای درست زهد بر طبق این حدیث شریف و زیبا، کنار گذاشتن دنیا نیست، بلکه یک حالت ثبات در ما انسانهاست که بر اساس آن، دنیا هر تغییری که بکند –یعنی چه به ما روی آورد، چه پشت بکند- باز هم تعادل روحی و فکری و روانی ما به هم نمی‌خورد
أصول الكافي، ترجمه مصطفوى، ج3، ص: 194 [با اندک دخل و تصرف]