قال رسول الله (صلّى الله عليه و آله):
«وَ أَمَّا عَلَامَةُ الزَّاهِدِ فَعَشَرَةٌ:
يَزْهَدُ فِي الْمَحَارِمِ وَ يَكُفُّ نَفْسَهُ وَ يُقِيمُ فَرَائِضَ رَبِّهِ فَإِنْ كَانَ مَمْلُوكاً أَحْسَنَ الطَّاعَةَ وَ إِنْ كَانَ مَالِكاً
أَحْسَنَ الْمَمْلَكَةَ وَ لَيْسَ لَهُ حَمِيَّةٌ وَ لَا حِقْدٌ يُحْسِنُ إِلَى مَنْ أَسَاءَ إِلَيْهِ
وَ يَنْفَعُ مَنْ ضَرَّهُ وَ يَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ يَتَوَاضَعُ لِحَقِّ اللَّهِ.»
رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) فرمودند:
«و اما نشانه شخص زاهد ده چيز است:
به حرامها بى رغبت است، نفس خود را مهار مى كند، واجبات پروردگارش را بر پاى مى دارد،
اگر مملوك است به خوبى فرمان مى برد و اگر مالك است به نيكويى فرمان مى راند،
نژادپرست و متعصّب نمى باشد، كينه كسى را به دل نمى گيرد،
در حقّ كسى كه به او بدى كرده خوبى نمايد،
آن كس كه به او زيان رسانده به وى سود رساند،
از آن كس كه بر او ستم روا داشته درگذرد
و در اداى حقّ الهى فروتنى نمايد.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، من حکمه و کلامه]