بر اساس گزارش اتحاديه جهاني مخابرات، نابرابري جهاني بسياري از نظر هزينه دسترسي به اتصال اينترنت پرسرعت ثابت وجود دارد.
سه بازار آسيايي در ميان پنج
اقتصاد برتر جهان كه ارزان‌ترين دسترسي به پهناي باند ثابت در سال 2009 را
داشتند، قرار دارند.
ماكائو كه سرويس پهناي باند ثابت
آن 0.3 درصد متوسط درآمد ماهانه يك شهروند قيمت دارد، ارزان‌ترين در جهان
است؛ اين منطقه ويژه اداري چين در سال گذشته ضريب نفوذ پهناي باند 23.42
درصد داشت.
هنگ كنگ كه منطقه ويژه اداري ديگر
چين است و دسترسي به پهناي باند در آن 0.49 درصد دستمزد ماهانه يك شخص
قيمت دارد، در مكان سوم قرار دارد اما در زمينه دسترسي، هنگ كنگ با ضريب
نفوذ 29.34 درصد در جايگاه نخست قرار گرفته است.
سنگاپور با 0.58 درصد دستمزدهاي ماهانه براي دسترسي ارزان در مكان پنجم قرار داشته و در زمينه دسترسي، ضريب نفوذ 23.71 درصد دارد.
رژيم صهيونيستي و آمريكا با قرار
گرفتن در مكان‌هاي دوم و چهارم، پنج اقتصاد برتر جهان كه ارزان‌ترين دسترسي
به پهناي باند را دارند، كامل كردند. هزينه دسترسي به پهناي باند 0.33
درصد حقوق ماهانه در رژيم صهيونيستي و 0.5 درصد متوسط حقوق ماهانه در
آمريكا است.
بر اساس گزارش ITU، از سوي ديگر
پرهزينه‌ترين مكان دسترسي به پهناي باند ثابت در جهان جمهوري آفريقاي مركزي
بود كه هزينه دسترسي به پهناي باند ثابت در آن حدود 40 برابر درآمد ماهانه
است.
اتيوپي كه هزينه دسترسي به پهناي
باند آن تقريبا 21 برابر متوسط حقوق ماهانه است، در مكان دوم قرار گرفت اما
تنها كم‌تر از يك درصد جمعيت اتيوپي از اينترنت استفاده مي‌كنند كه نسبت
كاربران اين كشور را يكي از پايين‌ترين‌ها در جهان مي‌كند.
نيجر نيز در زمينه استفاده از
فن‌آوري‌هاي ارتباطي كه شامل خطوط ثابت و سيار است، گران‌ترين كشور جهان به
شمار مي‌رود. قيمت ميانگين براي پرداخت يك اتصال پهناي باند در برخي از
كشورها موجب رونق ضعيف اشتراك شده و در نتيجه آن ITU ضريب نفوذ پهناي باند
ثابت را در بسياري از كشورهاي جهان كه هزينه دسترسي در آن‌ها بيش از صد در
صد گران‌تر از متوسط درآمد ماهانه است، پايين يك درصد برآورد كرده است.
هند به عنوان مثال با اين كه هزينه دسترسي پهناي باند در آن كم‌تر از 5.84 درصد درآمد ماهانه است، ضريب نفوذ كم‌تر از يك درصد دارد.