علامه طباطبایی می فرمایند همانطور که هستی هیچ گاه دچار سهو و خطا نمی شود، بشر نیز باید در راهی قدم گذارد که درست باشد و انحرافی در آن نباشد. هماهنگی هستی و بشر در کنار هم می تواند شرایط خوبی ایجاد کند. برای مثال اگر اعضای بدن با هم هماهنگ نباشند، بدن دچار مشکل می شود و نظم آن به هم می ریزد. اگر انبیاء الهی نبودند انسان ها در گمراهی خویش باقی می ماندند و هیچ گاه مسیر درست را نمی شناختند. انبیاء به منزله ی معلمانی بودند که وظیفه شان هدایت انسان ها بود و هدف شناخت خداوندی بود که خالق همه ی هستی است. از آنجایی که خداوند خود را مالک ما می داند پس نبوت امری درست و به جا است تا ما گمراه نشویم. انسان ها هر قدر که درس بخوانند و علم خود را بالا ببرند باز هم نسبت به مسائلی چون ماوراء و اموری که مربوط به آینده می شود، ناتوان هستند. عقل و علم انسان محدودیت هایی دارد که نمی توان بر آنها تکیه کرد پس باید با انبیاء همراه شد. به طور کلی قانون انبیاء سه شرط اصلی دارد : ۱. احاطه ی کامل بر نیازهای ظاهری و باطنی ۲. احاطه به روح و جسم ۳. احاطه به امروز و فردا کسی که این قوانین را وضع کرده نیز باید شرایطی داشته باشد : ۱. خوشنام باشد. ۲. از صفر شروع کرده باشد. ۳. از خودش شروع کرده باشد. ۴. معجزه داشته باشد. ۵. قوانینش امید آفرین باشد.