مشاهده تصاویر بیشتر ...
امامت و نبوت از اصول دین ما هستند. امامت مقامی مهم است و همواره همه ی بزرگان دین بر این مقام تأکید داشته اند. امام کسی است که معصوم بوده و خطا از او سر نخواهد زد. این ویژگی موجب تفاوت امام با دیگر انسان ها است.
برای مثال اهل سنت مقام امامت را لایق همه ی کسانی که دارای ایمان و عمل صالح بودند، می دانستند. آنها معتقد بودند که مقام خلافت امری دست یافتنی برای همه ی انسان های با ابمان و درستکار است، حتی اگر گاهی مرتکب خطایی شوند. اما خدواند در قرآن با بیان ویژگی های امام، او را از دیگران متمایز می کند. امام علی (ع) نمونه ی روشنی برای امر امامت است. نگاهی به زندگانی این امام بزرگوار، دلیلی روشن بر این مدعا است. اگر امامت مقامی معمولی بود، نیاز به فهم و اندیشه نداشت و رسیدن به آن برای همه امکان پذیر بود.
ویژگی های امام را می توان در چند مورد خلاصه کرد:
۱. او از طرف خدواند منصوب می شود.
۲. او معصوم و بدون خطا و اشتباه است.
۳. او با عالم غیب در ارتباط است و امور را به تأیید خدواند می رساند.
۴. او عالم به اعمال مردم است.
۵. او عالم به هر چیزی است که مردم در معاش و معاد به آن نیاز دارند.
۶. غیر ممکن است که کسی در میان امت از او افضل باشد. او برترین فرد زمان خود است.
امام صادق (ع) می فرمایند که کمترین شناخت نسبت به امام این است که او همان رسول است، با این تفاوت که وحی را دریافت نمی کند.