مشاهده تصاویر بیشتر ...
خداوند متعال، نامهایی دارد و نسبت انسان به این اسماء الهی، نسبت فقر و غناست. ما ذاتاً قدرتی نداریم و اگر قدرت بر انجام کاری پیدا می کنیم، به واسطه ی نام "قادر" است. ما ذاتاً دانشی نداریم و اگر نسبت به امری آگاهی پیدا می کنیم، به واسطه ی نام "علیم" است. اسمای حُسنای الهی به واسطه ی رحمت خداست که به انسان عطا می شود و طبق روایات، انوار تابناک چهارده معصوم علیهم السّلام، حقیقت اسمای حُسنای خداوند هستند.
پروردگار متعال، همه کاره ی عالَم وجود است و در برابر چنین خالقی، همه ی موجودات، ذلیل و خاشع و محتاجند. ولی گاهی آلهه و تکیه گاههای پوچ و خیالی، نمی گذارند که غنای خدا و اوج نیاز خود را درک کنیم.
خدا تنها تکیه گاه حقیقی است و لذا همواره باید حالت درونی مان، همچون حال انسان غریق باشد که خود را کاملاً محتاج لطف و عنایت خدا می بیند. حقیقت بندگی خدا رسیدن به این احساس فقر و نیاز شدید است.