مشاهده تصاویر بیشتر ...
«وَ إِذِ ابْتَلی إِبراهیمَ رَبُّه بِکلماتٍ فَأتَمَّهُنَّ قالَ إِنّی جاعِلُک لِلنّاسِ إِماماً»
از بیان نورانی قرآن استفاده می شود که خدای متعال یک امامت گسترده ای به حضرت ابراهیم خلیل عطا کرده و ایشان را امام قرار داده و به او ماموریت ساخت و تربیت یک امت را داده است. برنامه هایی که این پیامبر بزرگ الهی در احیا و اقامه این امت داشته در قرآن ذکر شده است. یکی از آنها این است که مامور شده ذریه خودش را ببرد و در کنار کعبه ای که در آن موقع به ظاهر خراب شده بود و در آن بیابان لم یزرع سکنی بدهد. قرآن می فرماید وقتی ابراهیم خلیل علیه السلام این فرزند و مادر را برد و در کنار کعبه گذاشت بیان این است « رَبَّنَا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ» خدایا اینگونه نیست که من این مادر و فرزند را برده ام در کنار کعبه، بلکه یک بخشی از ذریه و نسل خودم را به آنجا برده و در کنار این بیت الحرام تو سکنی داده ام. وادی وادیی است که امکانات یک زندگی طبیعی در آنجا نیست.
غرض از این انتقال نسل که حضرت یک قسمت از نسل خودشان را بردند و در کنار کعبه ساکن کردند چه هست؟ داستان این است که اینها باید در عالم اقامه ذکر کنند. برای اینکه این امر محقق بشود حضرت ابرهیم می فرماید پروردگارار؛ برای اینکه اینها بتوانند در این سرزمینی که به ظاهر حاصلی ندارد بتوانند زندگی کنند، قلوب یک جمعی را متمایل به آنها کن و آنها را از ثمرات کار دیگران آنها را بهره مند کن.