مشاهده تصاویر بیشتر ...
فی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصال *رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إیتاءِ الزَّکاة»(نور/۳۶-۳۷) خدای متعال پیامبری فرستاد که جامع تمام خیرات است و آنچه که به همه انبیاء الهی عنایت کرد را یک جا به این پیامبر بزرگوارش عطا فرمود. این تعبیر در کافی شریف است که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: که «یَمُصُّونَ الثِّمَادَ وَ یَدَعُونَ النَّهَرَ» اشاره می کردند به عامه و آنهایی که از اهل بیت رو برگرداندند. فرمودند: این مردم دنبال برکه های مانده آب می روند و با اشتها و ولع از آن می آشامدند ولی نهر عظیم را رها می کنند. از حضرت سوال کردند مقصود از نهر عظیم چیست؟ فرمودند: وجود مقدس رسول الله. بعد حضرت توضیح دادند که هرچه خدای متعال از معارف و حقایق به تمامی انبیاء و صد و بیست و چهار هزار پیامبر در طول تاریخ عنایت کرده، به نحو جامع و کامل به این پیامبر داده است.
بنابراین هر حقیقتی در محضر این وجود مقدس است و همه باید بیایند تا از او استفاده کنند ولی متأسفانه او را رها کردند و دنبال دیگران افتادند. بعد حضرت یک نکته ای فرمودند که نشان می دهد که ما اگر بخواهیم از این وجود مقدس استفاده کنیم راه کجاست. حضرت فرمودند هرچه خدای متعال به این وجود مقدس عطا کرده بود، حضرت یک جا این حقایق و معارف و اسرار الهی را به امیرالمؤمنین علیه السلام عنایت کردند. بنابراین تمام حقایق در محضر ائمه هدات معصومین و بعد هم در خدمت آن اصحاب کامل و شیعیان کاملشان است یعنی آن کسانی که حامل ولایت اهل بیت علیهم السلام هستند.
در قرآن تعابیر مختلفی از وجود مقدس نبی اکرم دارد و حضرت را معرفی می کند. در سراسر قرآن خصوصیاتی برای حضرت بیان شده و حضرت با یک سری اسامی مورد خطاب قرار گرفتند. خود این اسم هایی که برای حضرت ذکر شده سراسر از اسرار هستند و معارف زیادی در آن است. در یک حدیثی که در مختصر بصائرالدرجات از ابراهیم بن هاشم تا از امام صادق علیه السلام نقل کرده، حضرت به یکی از اصحابشان فرمودند که از من سوال کردند که اسامی نبی اکرم در قرآن چندتاست؟ من گفتم دو یا سه تا. بعد می گوید حضرت به من فرمودند که حضرت ده اسم در قرآن دارند.
در این روایت آن ده اسم آمده و شاید بیش از این ها هم باشد و حضرت در اینجا ده اسم فرمودند که همین نام مبارک احمد و محمد صلی الله علیه و آله و سلم و یس و طه و مدثر و مزمل و نون والقلم و ما یسطرون است. حضرت این ده نام را ذکر کردند که برای حضرت است. یکی اش هم این آیه شریفه ای است که در سوره مبارکه طلاق است که خدای متعال می فرماید «فَاتَّقُوا اللَّهَ یا أُولِی الْأَلْباب »(طلاق/۱۰) خیلی وقتها خدای متعال وقتی به تقوا هشدار می دهد یک مطلب بسیار مهمی را می خواهد ذکر کند که فهم او و التزام به او و عمل به او احتیاج به تقوای الهی و رعایت حدود دارد. یکی همینجاست و جاهای متعددی این را داریم. می فرماید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقین »(توبه/۱۱۹) تقوای خدا را رعایت کنید.
تعبیر نورانی قرآن هم در باب وجود مقدس نبی اکرم این است «قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَیْکُمْ ذِکْرا» حضرت فرمودند این ذکر در اینجا اسم نبی اکرم است و از این وجود مقدس به نام ذکر یاد شده است. این پیامبر و این ذکر را فرستادیم که بیاید همه عالم را محل ذکر خدا بکند. این ذکری است که از عالم بالا آمده و این حقیقت ذکر جایگاهش در عالم ما نیست و از محضر خدای متعال و از آن مقام رفیع آمده و در عوالم تنزل پیدا کرده است و در همه عوالم هم است. اینطور نیست که حضرت وقتی آمدند در عالم ما از عالم بالا کنده شدند یا عوالم وسط خالی شد، تمام عوالمی که بین ما و خدای متعال است این ذکر الهی و این وجود مقدس در همه این عوالم متناسب با آن عالم حضور دارند. در عالم ما که آمدند لباس بشر پوشیدند ولی این حقیقتی که لباس بشر پوشیده ذکر الهی است که از محضر الهی در عالم ما نازل شده است و تمام این عوالم را پر از ذکر کرده است.
عالم ما هم بناست با حضرت پر از ذکر بشود. اگر ما با حضرت گره خوردیم به هر مقداری که گره بخوریم وجود ما پر از ذکر می شود و به اندازه ای که نور حضرت در وجود ما بیاید عالم ما عالم ذکر می شود. اگر نور مقدس حضرت در قلب ما بیاید و بعد به جوارحمان منتشر بشود، تمام وجود ما و خوابمان هم ذکر می شود. بیداری مان هم ذکر و مسجدمان می شود. ذکر منزلمان می شود، ذکر محل کارمان می شود، ذکر تمام زندگی مان می شود. ذکر و توجه به حضرت حق تماما منوط به این است که این نور ذکر الهی بیاید و در وجود ما نازل شود.
شعاع وجودی حضرت و تمام مقامات وجودی حضرت مقامات ذکر است. اگر این نور به قلب انسان رسید قلب انسان به مقام ذکر می رسد و قلب آرام می شود. تا وقتی در قلب جایی برای حضرت باز نشود انسان به مقام اطمینان نمی رسد. پس یکی از شئونی که حضرت دارند این است که آمدند عالم را پر از ذکر کنند. هر اسمی از اسامی حضرت حامل یک اسرار و کلمه نور الهی است. حضرت کلمه ذکر و کلمه نور است و همه حقایق را خدای متعال به این پیامبر گرامی داده و به واسطه این پیامبر در عوالم تنزل پیدا می کند. این چشمه های حکمتی که از قلب امام می جوشد و به دیگران می رسد، این چشمه های حکمت به اذن پرورگار جاری است. لذا امام معصوم حتی یک کلمه به احدی بدون اذن خدا نمی گوید. این طور نیست که اگر سلمان بشوی دیگر فارغ التحصیل می شوی. در محضر امام فارغ التحصیلی وجود ندارد. این که بعضی خیال کردند از ائمه مقامات توحیدی را گرفتند و دیگر به مقصد رسیدند و همه چیز تمام شده، این ناشی از کوچک کردن ائمه علیهم السلام است. امیرالمؤمنین فرمود چشمه های علمی که از ساحت وجود ما می جوشد و نازل می شود پایان ندارد. اینطور نیست که یک کسی شاگردیش نسبت به امیرالمؤمنین تمام بشود ولو سلمان یا جناب عیسای مسیح باشد.
اگر انبیاء یک امتی را هدایت می کردند به اندازه مأموریتشان و به اندازه وسعت نبوتشان بوده. بعضی اولوالعزم هستند و بعضی کمتر هستند. اگر انبیاء و رسل هدایت می کردند برای این بوده که این حقیقت را تحمل کرده بودند و حامل یک حقیقتی بودند. بعد آنهایی که تحمل می کنند گویا خودشان راه را برای دیگران باز می کنند. سابقون سبیل درست می کنند و راهی به سوی معصوم باز می کنند و دست دیگران را می گیرند و می آورند و دستشان را به سرچشمه وجود مقدس نبی اکرم می رسانند. لذا وجود مقدس نبی اکرم کلمه نور الهی و کلمه ذکر است و تمام حقیقت ذکر در وجود مقدس ایشان است و پشت کردن به ایشان موجب می شود آدم وارد عالم غفلت و عالم شرک شود و از توحید فاصله می گیرد. این حقیقت ذکر و این حقیقت نور در یک خانه هایی آمده است.
یکی از این شخصیت های بزرگ و استثنایی که بی تردید جزو شیعیان کامل اهل بیت است و حامل نور چهارده معصوم است و همه حقایقی که در محضر معصومین بوده به اندازه ظرف وجودی این وجود مقدس درشان تنزل پیدا کرده و جزو سابقون هستند، وجود مقدس فاطمه معصومه (س) است. ایشان حامل یک حقیقتی است و با یک مأموریتی آمده و نه اینکه خیال کنیم حضرت آمدند و بزرگان هم آمدند و جمع شدند، نه اصلا همه بزرگان گرد این شمع جمع شدند و همه پروانه این شمع هستند. این حقیقت است که دارد این وجود مقدس کار می کند. ایشان یک باری را برداشتند و لذا این بار را دارند به عالم می رسانند. همینطوری که کسی در عاشورا نمی تواند آن مأموریت بزرگ را به انجام برساند و نمی تواند چراغ راه مؤمنین در طول تاریخ بشود.
در طول این همه سال وجود مقدس فاطمه معصومه (س) یک شخصیتی است که حامل این حقیقت است و این حقیقت را برداشته و با یک مأموریتی آمدند تا این حقیقت را برسانند. در یک روایت خیلی عجیبی امام صادق علیه السلام فرمود «تُقْبَضُ فِیهَا امْرَأَةٌ مِنْ وُلْدِی » بعد فرمود «وَ تُدْخَلُ بِشَفَاعَتِهَا شِیعَتِی الْجَنَّةَ بِأَجْمَعِهِم » این را باید بزرگان معنا کنند، تمام شیعیان ما به شفاعت ایشان وارد بهشت می شوند. یعنی شیعیان در یک جایی از برکات وجودی ایشان برخوردار می شوند. این وجود مقدس حامل یک حقیقتی است و اینهایی که حامل یک حقیقت هستند بعضی نبی هستند ولی رسول نیستند و مأموریت ندارد که بیایند و دست دیگران را بگیرند. ولی یک کسی نبی می شود و رسول هم می شود و به او رسالت می دهند و باید بیاید و این بار را به مقصد برساند.
این وجود مقدس از آن کسانی است که حامل حقیقت ولایت و نور نبی اکرم و اهل بیت علیهم السلام است. چند امام زاده زیارت نامه معصور از امام معصوم دارند، یکی از آن ها وجود مقدس ایشان است و از امام رضا علیه السلام نقل شده است که آدم اینجا چهارده معصوم را زیارت می کند. این معنایش این است که انوار این معصومین در این حرم است. منتها از مشکات وجودی حضرت معصومه و از چراغدان حضرت ظهور و طلوع پیدا می کند. دامنه پرتو افشانی ایشان و نور حضرت انقدر وسیع است که این روایت می خواهد میدان نور حضرت و شعاع نور حضرت را توضیح بدهد. همه شیعیان ما با شفاعت ایشان راه به درجات بهشت پیدا می کنند. جنت که محیط توحید و محیط ولایت نبی اکرم و امیرالمؤمنین است، مقاماتش به واسطه پرتو حضرت قابل دست یافتن است. این برکتی که از راه دور آمدند و اینجا نزول کردند و بعد هم معصومین به ما گفتند که اگر رفتید با معرفت ایشان را زیارت کردید، بهشت بر شما واجب می شود. نمی شود بگویی این نعمت ها چقدر قیمت دارد که خدای متعال به ما داده است.