مشاهده تصاویر بیشتر ...
از زمان خلقت بشر همواره خطرات بسیاری بر سر راه توحید وجود داشته است. انسان مومن تا زمانی که تصمیم داشته باشد تسلیم باطل نشود، دشمنان و خطرات، او را در بر می گیرند. در آیه ی صد و بیستم سوره ی بقره در این باره می خوانیم: "یهود و نصاری هرگز از تو راضی نمی شوند تا آنکه از آیینشان پیروی کنی."
پیامبران و چهارده معصوم علیهم السّلام در برابر خطراتی که آنها را در مسیر توحید می آزرد، تسلیم مقدّرات الهی بودند و هرگز لب به شکوه و اعتراض نمی گشودند و اهل ایمان نیز به تبعیّت از آن بزرگواران، اینگونه هستند. به یکی از اهل ایمان خبر دادند که مغازه ات در آتش سوخت. بلافاصله به مسجد رفت و دو رکعت نماز خواند. سپس به سجده افتاد و به درگاه خدا عرض کرد: "خدایا! نمی دانم چگونه از تو تشکّر کنم که در سالهای پایانی عمرم، مرا از قیود و دلبستگی های دنیوی آزاد کردی تا با خیالی آسوده، به نزد تو بیایم."
یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
حال که مسیر توحید، لبریز از خطرات است، این سوال به ذهن می رسد که برای در امان ماندن از این خطرات گمراه کننده، چه باید بکنیم؟ پاسخ این است که باید در دژ امن خدا قرار بگیریم. در حدیث قدسی آمده است: "کلمه ی لا اله الا الله، پناهگاه من است. پس هر که در پناهگاه من وارد شود، از عذابم در امان است." حضرت رضا علیه السّلام پس از بیان این حدیث قدسی، فرمود: "با شرطهایش و من یکی از شرطهایش هستم." یعنی برای نجات از خطرات جاده ی توحید، باید دست خود را در دست اهل بیت علیهم السّلام بگذاریم و از آنان پیروی کنیم و کمک بخواهیم.