مشاهده تصاویر بیشتر ...
اهلبیت کسانی هستند که معلم انبیاء و ملائکه بودند و قبل از آمدن به عالم دنیا، در عالم ارواح، همه انبیاء توحید را از ایشان یاد گرفتند. اگر انبیاء معلم توحید هستند همه شاگرد پیغمبر و اهل بیت علیهم السلام بودند. وقتی پیغمبر در غار حرا مامور شد که وحی را تلقی کند، مرحله جدیدی از حیات عالم با بعثت و رسالت ایشان اتفاق افتاد.
هدایت بندگان الهی برنامه عظیمی است که نبی اکرم و اهلبیت علیهم السلام مسئولیت آن را قبول کرده اند. صبر بر ابتلائات یک امتحان است و اصل این امتحان هم برای نبی اکرم است تا بتوانند عالم را از این مرحله عبور بدهند و به مراحل بعد برسانند. پس برای این کار امتحان سختی برای خود حضرت رقم خورده، مثل عاشورا که سخت ترین ابتلائات تاریخ بشر است. صاحب مصیبت،نبی اکرم و امیرالمومنین سلام الله علیهما هستند و آنها صبر و تحمل می کنند؛ نه فقط صبر می کنند بلکه آنها در مقابل بلاهای الهی شاکر و راضی هستند. یک موقع انسان در مقابل بلا جزع و فزع میکند، یک موقع صابر است و یک موقع راضی است و لذت میبرد از تقدیر خدا.
وقتی ما پذیرفتیم که امت این پیغمبر(ص) و شیعه امیرالمومنین (ع) و امام حسین (ع) شویم و در حلقه محبین آنها باشیم، این بلا دامن ما را هم می گیرد. البته بلا برای آنهاست ولی دامن ما را هم خواهد گرفت ولی آنها با تحملی که می کنند ما را از فتنه عبور می دهند. یعنی شیطان و شیاطین انس و جن جهنمی درست کردند تا همه ما را جهنمی کنند اما وقتی وجود مقدس نبی اکرم و سید الشهدا (ع) به میدان می آیند این جنگ به نفع ما تمام می شود. انسان اگر خودش را از اولیاء خدا جدا کند، سختیهای راه آنها دامن او را نمی گیرد. سرعت و سبقت و صبر سه شرط همراهی امام است. چشم پوشی از زیبایی های دنیا شرط رسیدن به شیرینی ایمان است. دنیا فرصت رسیدن به امام و اشک راه رسیدن به امام است.
این برنامه عظیم، دشمنان عظیمی هم دارد. معصومین علیهم السلام در این مسیر، برای هدایت مردم دچار مصائب و بلاهایی می شوند و هرکس بخواهد با آنها همراهی کند طبیعتا دچار قسمتی از این بلاها می شود. برای همراهی با آنها باید بر این بلاها صبر کرد و به مقام رضا و شکر رسید. خدای متعال در این دنیا برای کافران نعمت هایی قرار داده است که در قرآن به «زَهْرَةَ الْحَیاةِ الدُّنْیا» تعبیر شده است. اما به مومنین دستور داده برای رسیدن به ایمان و نعمت های بهتر و پایدارتر باید از این نعمتهای دنیایی چشم پوشی کنید. راه چشم پوشی از این نعمت ها هم گریه مداوم بر سیدالشهدا علیه السلام است.