شاید تصور ما چنین باشد که دو امام همام امام باقر و امام صادق (علیهما السلام)، زندگی کم‌حاشیه‌تری از درگیری با حکام زمان خودشان داشتند. در صورتی که این‌گونه نیست و یکی از دوران‌های مخوف، سخت و پر محنت ائمه دوران امامت این دو امام بزرگوار می‌باشد. شاید یک علت این برداشت این بوده که فضای تعلیم و تربیتی خاصی که این دو امام داشته‌اند چنین برداشتی را ایجاد کرده است. در این انتقال قدرت به ویژه در زمان امام صادق (ع) فرصتی پیدا شد که مبانی فکری و اعتقادی پیروان مکتب ال محمد (ص) را به نحو احسن تبیین کنند و شائبه‌ها و انحرافاتی که دامن‌گیر امت اسلامی شده بود و فرقه‌های انحرافی که به وجود آمده بودند را تبیین کردند. شاید به همین دلیل است که رئیس مکتب تشیع را وجود نورانی امام صادق (ع) می‌دانیم. لقب و لفظ شیعه در دوران امام صادق (ع) ثبت شده است که به محبان اهل بیت (ع) اطلاق می‌شد.