امام رضا علیه السلام در حدیثی می فرمایند: «اگر با یک نعمتی همجوار شدید، قدرش را بدانید و نیکو بدارید.» تعبیر حضرت این است که اگر از قومی این نعمت گرفته شود، دیگر شاید برنگردد. خداوند بهترین و بزرگترین نعمتش را که نعمت ولایت است به ما شیعیان عنایت فرموده است. وجود نازنین ائمه معصومین همان خورشیدهای تابانی هستند که هر کدامشان در افق خودشان، خوش درخشیده اند و این نعمت را تمام و کمال برای همه انسانهای خداجو عنایت فرموده اند. اگر قرار است نعمتی را نیکو بداریم، به خصوص نعمت وجود مبارک حضرت امام رضا علیه السلام را که به عنوان هشتمین امام، همجوار با ایشان هستیم دو نکته وجود دارد؛ نکته اول این است که در گرامیداشت یک نعمت در درجه اول معرفت به آن نعمت ضروری و لازم است و نکته دوم این است که وقتی ما معرفت درونی مان را افزایش دادیم، ادبیات رفتاری ما نیز تغییر می‌کند. یک روایتی در حدیث لوح داریم که خداوند متعال در وقت ولادت امام حسین علیه السلام از آسمان برای پیامبر یک لوحی صادر کرده است و جبرئیل آن را برای نبی مکرم اسلام می آورد و خداوند برای قدوم امام حسین علیه السلام به حضرت زهرا (س) تبریک گفته است، در آنجا نام یک به یک از ائمه ثبت شده است و می رسیم به نام امام رضا علیه السلام و در آنجا به محل دفن امام رضا هم اشاره شده است. در حدیث دیگری از موسی بن جعفر علیه السلام داریم که می فرماید: «پدرم امام صادق علیه السلام خیلی آرزو داشتند که فرزندم امام رضا علیه السلام را ببینند.» امام صادق علیه السلام قبل از ولادت امام رضا علیه السلام به شهادت رسیدند. در شناخت شخصیت این امام بزرگوار همین بس که امام صادق علیه السلام آرزو کردند که ایشان را ملاقات کنند.